Żeby nie było, że taka Ksantypa ze mnie: kupiłam mężusiowi skromny prezent. Pan P. jest wielbicielem „Hobbita”, (który mnie nie porwał) zatem dostanie pod choinkę jego drugą część. Co więcej, poświęcę się do tego stopnia, że obejrzę z nim to arcydzieło i będę robić dobrą minę do złej gry. Mam też nadzieję, że uda nam się wyskoczyć za miasto i odwiedzić nieznane zakątki Ligurii, o ile pogoda dopisze (w co wątpię). Nie zamierzam wylegiwać się na kanapie przed telewizorem i przeskakiwać z kanału na kanał dłużej niż godzinę, gdyż robiąc tak, czułabym się jak stara klępa. Chodzi mi po głowie myśl, by pozbyć się telewizora, bo to nie tylko zjadacz mojego cennnego czasu, ale także wielki ogłupiacz, lecz nie wiem, czy w tej kwestii dam radę przekonać męża. Jest wielkim fanem programów dokumentalnych i nie wyobraża sobie przegapić chociaż jednego odcinka tychże, więc mój ambitny plan raczej spali na panewce. Na razie pudło stoi jeszcze na swoim miejscu, ale jest wygaszone, a ja upajam się świątecznymi piosenkami, z nieśmiertelną „Last Christmas” na czele. I wszystko byłoby w doskonałej symetrii, gdyby nie Kluseczka, która co minutę podchodzi do odtwarzacza i wyłącza go z tą samą pasją, z jaką od prawie dwóch tygodni opróżnia choinkę z ozdób. I ja napisałam, że nasze święta nię będą idealne? Pomyliłam się, albowiem one już są idealne, chociaż zaczynają się za dwa dni! Zdradzę Wam przy okazji głęboko skrywaną tajemnicę- mimo dojrzałego wieku nie przestałam wierzyć w Mikołaja i ufam, że nie zapomniał o mojej skromnej osobie. Przedwigilijny nastrój szczęścia całkowicie pochłonął dom państwa P. Wesołych Świąt, kochani!