Koniec roku to taki fajny czas, kiedy nie trzeba się blogowo spinać. Ot, człowiek wrzuci kilka statystyk, coś tam podsumuje, podlinkuje stare wpisy i gotowe. U mnie też mogłoby tak być, ale pomyślałam trochę i doszłam do wniosku, że nikogo nie będzie obchodzić, ile ludzi czytało te moje wypociny i jaki jest najpopularniejszy wpis na blogu. Z tego powodu postanowiłam po raz drugi w tym roku (obiecuję, że ostatni) wgłębić się w słowa kluczowe, które z nieznanych mi przyczyn, nie mają nic wspólnego z rodzicielstwem, ani choćby życiem we Włoszech. Przekonajcie się sami, czego szuka u mnie szanowna internetowa brać. No ręce majtki opadają:

  Kończy się stary rok, za chwilę do drzwi zapuka nowy i w związku z tym w mojej głowie rodzą się plany i postanowienia dotyczące kolejnych dwunastu miesięcy. W zasadzie to za bardzo nie lubię planować, gdyż jestem osobą wybitnie niepoukładaną i nic mi nie wychodzi z kartką w ręku, ale zbliżają się decydujące dla nas chwile, więc tym razem zaryzykuję. Jest masa rzeczy, które chciałabym ogarnąć, na wiele nie mam wpływu, a jeszcze inne są poza moim zasięgiem. Trzeba jednak mierzyć siły na zamiary i w końcu przekroczyć pewną granicę, a nie kryć się za maską ciągłej niepewności. Mogę dużo, bo przecież mam dzieci, a człowiek zwany matką to takie żeńskie wydanie Supermana jest, chociaż latać nie potrafi. Reszta zaś jest w zasięgu możliwości każdej z nas, wystarczą dobre chęci i będziemy mogły przenosić góry. Jestem przekonana, że w 2017 roku uda mi się:

  Poznałam kiedyś Alę. To fajna dziewczyna była, ale kompletnie nie miała szczęścia do mężczyzn. Pierwszy jej poważny facet okazał się nieodpowiedzialnym dziwkarzem. Zrobił jej dziecko i wyparował, a o płaceniu alimentów ani mu się śniło. Ala po urodzeniu syna została na lodzie, bo rodzice, którzy mieszkali w wiosce, gdzie wszyscy o sobie wszystko wiedzieli, wstydzili się mieć za córkę pannę z dzieckiem. Cóż było robić, Ala zakasała rękawy, znalazła kawalerkę w mieście i zaczęła sobie radzić sama.

  Nie myślcie, że było jej łatwo, co to, to nie! Przepłakała wiele nocy, zaciskała zęby ze złości, lecz się nie poddawała. Dla dobra syna, którego kochała ponad życie, chociaż wiele razy ogarniały ją wyrzuty sumienia, że robi dla niego za mało, że często traci cierpliwość, że zdarza jej się nie słyszeć krzyczącego niemowlaka. To wyidealizowane i cukierkowe macierzyństwo, o którym tak wiele słyszała, runęło jak domek z kart i Ala na własnej skórze przekonała się, co to znaczy mieć dziecko. Nikt jej przedtem nie powiedział, że matka często ma przechlapane.

  Bo kto pomoże matce, kiedy nie ma na kogo liczyć? Kto przewinie dziecko, kto da mu jeść, kto je będzie tulił? Kto pozwoli matce odpocząć, gdy synek domaga się jej obecności? Ala padała ze zmęczenia, a przecież musiała pracować, by zapewnić małemu jako taki byt. Ile razy przeklinała na ten swój ciężki żywot, ile razy żałowała, że dała się omamić idiocie. A potem spoglądała do łóżeczka, gdzie spokojnie spał jej syneczek i cała złość z niej uchodziła. Tylko dzięki matczynej miłości nie udało jej się oszaleć i uciec nie wiadomo dokąd.

  Mały rósł, miał już prawie trzy lata, a Ali, mimo że była szczęśliwa, bardzo dokuczała samotność. Po pracy biegła do przedszkola i spędzała czas z synkiem, lecz brakowało jej męskiego wsparcia. I kiedy straciła nadzieję na lepsze jutro, wydarzyło się coś cudownego. Do pracy przyjął się nowy kolega, dla którego Ala zapałała gorącym uczuciem. Na jej szczęście, z wzajemnością.

  Jacek dowiedział się o tym, że Ala ma dziecko, ale mu to nie przeszkadzało. Poznał jej syna, chłopczyk go zaakceptował i polubił, więc Jacek spędzał w domu Ali coraz więcej czasu. Zakochana do szaleństwa Ala szybko zgodziła się na to, aby Jacek z nimi zamieszkał. Może zbyt pochopnie podjęła tę decyzję, lecz tłumaczyła sobie, że mały rośnie i potrzebuje ojca. A Jacek na tatusia nadawał się znakomicie, o tym Ala była święcie przekonana.

  Któregoś dnia Jacek został z synkiem Ali sam w domu. Pobiegła do fryzjera i Jacek ją zapewnił, że nie musi się niczym martwić. Gdy wyszła z domu, wyjął piwo z lodówki i poszedł oglądać telewizję. Mały zaś się nudził, zaczął więc marudzić i przekonywać Jacka, żeby się z nim pobawił. Jacek słuchał cierpliwie, a kiedy dzieciak nie przestawał dokazywać, ukochany mamy stracił cierpliwość. Mocno potrząsnął chłopcem i odpiął pasek ze spodni, po czym silnie nim wymachnął. W tym samym momencie poczuł silny ból i osunął się na ziemię. To Ala, która wróciła do domu, bo zapomniała portfela, rozbiła mu na głowie butelkę z piwem. Gdy się otrząsnął, stało nad nim dwóch policjantów. Wszystkie jego rzeczy Ala wyrzuciła za drzwi wraz z nim. Jacek nie zdążył uderzyć jej synka i więcej nie miał już do tego okazji.

  Nigdy nie poznałam Ali. Opowieść o niej wymyśliłam na poczekaniu. Po ostatniej historii, która wstrząsnęła Polską, chciałabym bowiem wierzyć, że w sytuacjach podobnych, gdy krzywdzi się najmłodszych, istnieją jeszcze takie matki jak ona. Matki broniące dzieci przed katami. Matki reagujące na najmniejszy gest przemocy. Matki nie przyglądające się biernie cierpieniu niewinnych. Matki nie ukrywające agresywnych partnerów. Matki nie zacierające śladów bicia. Matki umiejące kopnąć w tyłki oprawców. Matki potrafiące wybrać. Matki stojące zawsze i tylko za dziećmi. Matki nie mające wątpliwości. Matki nie wybaczające okrucieństwa.  Matki kochające ponad wszystko.

  I proszę, nie nazywajcie osoby, która przymknęła oko na bestialstwo zwyrodnialca, matką. Nie nazywajcie jej tak...

Mamo, znów biorę, porwali mnie w NY

Takich pięknych zdjęć to ja nie robię, autorka www.matkanaszczycie.pl

  W pewnych kręgach twierdzą, że blogowanie stało się modne. Jeszcze inne środowiska trąbią, że to całe blogowanie to obciach, bo teraz każdy głupi może założyć bloga. Podobno pisanie bloga odmóżdża, ponieważ ludzie zamiast udać się z problemami do specjalisty, powołują się na znanych blogerów, będących dla nich wielkimi autorytetami. Według mnie nie ma się o co burzyć i przeżywać, jako że każdy z nas ma swój rozum. Mogę czytać milion blogów, lecz nie znaczy to, że będę ślepo wierzyć w to, o czym traktują. Blogowanie poprawia mi humor, blogosfera zaś jest dla mnie wspaniałą rozrywką, a poza tym socjologicznym fenomenem. Nigdy nie kieruję się wskazówkami i poradami dotyczącymi wychowywania dzieci, aczkolwiek wiele z nich trafia w sedno, tak samo jak nie lecę do sklepu kupić rzeczy proponowanych przez blogujące mamy. Lista moich ulubionych blogów jest spora, niemniej coraz bardziej się zawęża. I nie dlatego, że mam wysokie blogowe wymagania, po prostu zauważyłam, iż wiele wartościowych blogów znika.

 Nadeszła jesień, a wraz z nią zapukała do domu melancholia. Zastanawiam się, kim jestem i co ja tu robię, a potem patrzę na moje dwa małe szczęścia i wiem, że życie ma sens. Jestem ubrana w płaszcz kury domowej i coraz mocniej mnie on uwiera. Byłam ostatnio coś załatwić w urzędzie i na pytanie, czym się zajmuję, odpowiedziałam, że wychowuję dzieci. "A więc casalinga" ("pani domu" po włosku), uśmiechnęła się urzędniczka i wpisała to do akt. Casalinga... bywa, że nie znoszę tego słowa, bo kojarzy mi się ono ze stagnacją. Chciałabym zrobić krok do przodu i być nie tylko matką, ale nie wiem, jak się za to zabrać. Stanęłam w miejscu i nie za bardzo mi się to podoba.

  Dostałam ofertę i to nie byle jaką! To jedna z tych propozycji, której nie powinnam odrzucić, bo druga taka okazja może już mi się nie przytrafić. Nie wiem dlaczego ten ktoś pomyślał akurat o mnie, ale jeśli sądził, że będę wdzięczna za troskę, to się pomylił. Krótko mówiąc, nie skorzystam z sugestii, za co podobno będę się jeszcze pluła w brodę. Zostałam zapytana drogą mailową, czy nie interesuje mnie kupno lajków na fejsie, jako że, cytuję, "powiększając liczbę fanów na portalu społecznościowym mogę zostać kimś". Dawno się tak nie uśmiałam.

  Czuję się kimś bez względu na to, co się dzieje ze mną w wirtualnym świecie. Nie gryzę się tym, że nie mam za sobą hordy fejsbukowych fanów, idę powoli, lecz do przodu i niepotrzebne mi są martwe internetowe dusze. Fajnie jest, kiedy ludzie polubiają mój profil sami z siebie, po co więc miałabym kupować lajki? Niedawno zaprosiłam kilku znajomych do mej strony i nie zobaczyłam żadnej reakcji, co trochę mnie zdołowało. Dopiero kiedy ochłonęłam, zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam się czym przejmować. Nie każdy przecież musi doceniać mój minimalny wkład w blogosferę, zresztą większość znajomych się nią nie interesuje. Na darmo zatem te moje lamenty.

  Wiem, że na blogerki nadal patrzy się przez pryzmat lajków na fejsie. "Małe" kolegują się z innymi "małymi", "wielkie" trzymają sztamę i biada "małym" spróbować wejść w ich grono. Odrzucając proponowaną mi ofertę, odrzuciłam tym samym możliwość zrobienia fejsbukowej kariery. Jak nic ciapa ze mnie i to dokładna, bo za niedużą kwotę pieniędzy mogłam się nieźle ustawić. Oczywiście nikomu nie przyszłoby do głowy, że te kilka tysięcy lajków więcej w jeden dzień to nieuczciwa gra, tylko sympatia do mojej strony. No ba!

  Jakoś tak mam ostatnio, że spędzam coraz mniej czasu w internecie i odcięłam się od niektórych środowisk. Może to zmęczenie tematem, może znudzenie, a może to już nie to samo, co kiedyś. Nie chcę przestać blogować, ponieważ zwyczajnie to lubię, niemniej słabi mnie czasem ta cała internetowa otoczka. Jasne, zamiast biadolić, mogłabym usunąć fanpejdż i byłoby po sprawie, ale problem w tym, że traktuję go jako życiowy notatnik. Wpisuję tam dialogi z mężem i różne perypetie życiowe, z których nie ma co tworzyć osobnych wpisów na blogu. Sama sobie zawiesiłam stryczek na szyi, toteż muszę ciągnąć ten fejsowy wózek. Jednakowoż robię to bez presji i nie mam zamiaru nikogo chwytać za serce. Wystarczy mi uśmiech.

  Za niedługo moje urodziny i z tej okazji mąż zastanawia się nad prezentem dla żony. Wolał mnie wszakże zapytać, co mi się marzy, żeby nie dać plamy, jak mu się kilka razy zdarzyło. Myślałam o tych pragnieniach i byłam już prawie zdecydowana na wirtualny podarunek. Chciałam zainwestować w blog- dokładnie go odpicować, przejść na własną domenę i oddać go w ręce profesjonalistów, a przy okazji zmienić jego nazwę. Niestety, poszłam z mężem do centrum handlowego i zobaczyłam nowo otwarty butik z torebkami O bag. Wizja odświeżonego bloga odpłynęła w siną dal i wybrałam spersonalizowaną torbę, na którą miałam chęć od dawien dawna. Jak bardzo będzie spersonalizowana, tego jeszcze nie wiem, gdyż zdałam się na gust męża i mam nadzieję, że stanie na wysokości zadania. Realny świat zawsze będzie wiódł prym nad tym internetowym, więc na nową stronę będę musiała nieco poczekać. Albo i dłużej, ale to nieważne.

I jak, kupować te lajki :)?




zdjęcie- www.3dpretige.com

  Odkąd prowadzę bloga, czyli cztery lata z hakiem, wszędzie noszę ze sobą notatnik. Opisuję zdarzenia, których jestem świadkiem, bo nie chcę, żeby zaginęły gdzieś w zakamarkach mej pamięci, wpisuję wyrazy pomagające mi później stworzyć nowe wpisy, lub usłyszane przypadkiem dialogi. Pozwala mi to się rozwijać i obserwować świat jeszcze wyraźniej, a poza tym dzięki temu nieustannie ćwiczę. Kiedy wychodzimy z domu, zawsze sprawdzam, czy włożyłam notatnik do torebki, z czego śmieje się mąż, gdyż jego zdaniem to już zakrawa na obsesję. Tymczasem nie tylko ja podglądam, ale robią to też odwiedzający moją stronę. Szukają tu różnych rzeczy i czasem włosy stają mi dęba na głowie, gdy czytam, po co przyszli. Słowa kluczowe w moim notatniku zajmują kilka kartek i chciałabym w końcu przedstawić te, które najbardziej mi się spodobały (a naprawdę było w czym wybierać). Oto czym żyje mój "rodzicielski" blog:

  Minęły już prawie cztery miesiące od urodzenia Sary, a ja... nadal nie mogę schudnąć. Jako karmiąca matka odczuwam nieustający głód i nic na to nie umiem poradzić. Wiecznie ssie mnie w żołądku i bywają dni, kiedy nie mogę oprzeć się pokusie, więc jem do upadłego, albo i gorzej. A to upiekę ciasto, a to usmażę racuchy, a później kajam się i obiecuję solidną poprawę. Ostatnio jednak wszystko mi obrzydło, ponieważ spojrzałam na siebie w lustrze i dosłownie oniemiałam. Nie spodobało mi się to, co zobaczyłam i chyba wreszcie doszło do mnie, że takie usprawiedliwianie się przed sobą nie przyniesie mi nic dobrego. Postanowiłam zatem ponownie zacząć walkę i zgubić nadprogramowe kilogramy, w końcu to dla mnie nie pierwszyzna. Pierwszą poważną próbę charakteru przetrwałam wczoraj, gdy mąż podał na kolację smażone bakłażany, które wprost uwielbiam. Nie było łatwo, lecz udało mi się odmówić i zadowoliłam się tuńczykiem z groszkiem.

Wrzesień 2016- 12 kg na plus (wybaczcie jakość zdjęcia, chyba nigdy się nie nauczę robić je porządnie)

  Wielkimi krokami zbliża się piąta rocznica mojego pobytu we Włoszech. Nie zamierzam specjalnie świętować tego dnia, chociaż na mały prezent ze strony męża liczę, w końcu jestem kobietą, a to przecież zobowiązuje do roszczeniowej postawy. Znając jednak pragmatyczne podejście do życia Mystera Pi, podaruje mi on kilka zdrapek "Wieczny turysta", które będą miały wartość zero. No nic, liczą się intencje, zresztą najważniejsze dla mnie będzie to, że mąż nie zapomni (jakby mógł, skoro od miesięca mu o tym truję).

  Tymczasem wspominam sobie te pięć niezwykłych lat. Na początku Italia jawiła mi się jako kraj wspaniałych perspektyw, niespotykanego piękna i wiecznej radości. Dzisiaj z tych optymistycznych wizji pozostało niewiele, niemniej nie wyobrażam już sobie mieszkania poza granicami Włoch. Odkryłam tu rzeczy, o których nie wiedziałam i właśnie o nich chciałabym Wam opowiedzieć. Nie będą to suche fakty typu, że w Italii jest niski przyrost naturalny, albo politycy doprowadzają kraj do ruiny (o tym może powstanie osobny wpis), lecz parę mniej lub bardziej śmiesznych ciekawostek na temat mieszkańców Półwyspu Apenińskiego. Nie przedłużając, czy wiecie, że:

-mężczyźni we Włoszech też farbują sobie włosy? Tak, tak i nie dotyczy to młodzieniaszków, lecz emerytów, którzy chyba chcą być wiecznie młodzi. Na początku obserwowałam to zjawisko jedynie w telewizji, gdzie kilka znanych panów chwaliło się bujną i kolorową czupryną. Po jakimś czasie i na ulicy zauważyłam facetów z zafarbowanymi włosami, a największy szok przeżyłam, gdy poznałam jednego z wujków męża. "Berlusconi rodziny" (tak go nazywają, choć do tej pory głowię się czemu- nie ten styl i przede wszystkim nie ta kasa) poszedł na całość i oprócz włosów farbuje również wąsy, co rzec jasna nie dodaje mu uroku. Mężowi przezornie zapowiedziałam, że jeśli na starość wywinie mi taki numer, to znajdę sobie Toy Boya!

Znany "ambasador" farbowania włosów- Al Bano

-telewizja wykreowała nowe zawody, takie jak "tronista" i "opinionista"? To ci dopiero historia! Od kilkunastu sezonów we Włoszech nadawany jest program "Uomini e donne" (Mężczyźni i kobiety), który cieszy się niesłabnącą popularnością. W show spotykają się single chcący znaleźć drugą połówkę, a wybrani bohaterowie programu siedzą na krześle podobnym do tronu, stąd nazwa "tronista". Kiedy już zakochują się w wybrance (bądź wybranku), opuszczają gmach telewizji, ale ich kariera wcale się na tym nie kończy. Wręcz przeciwnie, zaczynają się rozkręcać- są zapraszani do dyskotek w całym kraju, udzielają wywiadów, są śledzeni przez paparazzi, a wszystko to zapewnia im popularność i niezłą kasę. Natomiast opinioniści to znane osoby, które odwiedzają telewizję po to, by wygłosić opinie na dany temat (najczęściej nie mają nic ciekawego do powiedzenia, lecz to nieistotne). Niektórzy celebryci żyją od programu do programu, aczkolwiek ostatnio narzekają, że nie płaci się im tyle, co kiedyś. Na ich miejscu bym się nie martwiła, wszak nie każdy może sobie wpisać do CV zawód "opinionista"!

Słynny telewizyjny tron, a nawet trzy trony

-Włosi uwielbiają latynoski? Dziewczyny z Ameryki Południowej wyróżnia wyzywający styl- obcisłe ubrania, spódniczki mini, mocny makijaż, co bardzo podoba się Włochom. Niektóre latynoski oprócz tego mają nieprzeciętną urodę i epatują seksapilem, czego przykładem jest niejaka Belen Rodriquez. Jej perypetie to materiał na telenowelę z prawdziwego zdarzenia. Najpierw była związana z urodziwym piłkarzem Marco Boriello, którego zdradziła w programie telewizyjnym "Isola dei famosi" (Wyspa celebrytów") z byłym mężem byłej żony (nadążacie?) Donalda Trumpa, Ivany- Rossano Rubicondim. Później zaczęła się spotykać z królem paparazzi- Fabrizio Coroną, następnie zaś odbiła chłopaka piosenkarce Emmie Marrone. Przy Stefano De Martino trochę się uspokoiła, wyszła za niego za mąż i urodziła mu syna Santiago, lecz małżeństwo nie przetrwało (pomyślałby kto, że może być inaczej). Teraz Belen ponoć znowu jest widywana w towarzystwie seksownego Boriello, czyli wróciła do korzeni (a raczej korzenia). Przygody miłosne Argentynki obrosły legendą, a dzień bez niej w mediach to dzień stracony. Będzie jeszcze gorzej, bo za niedługo Belen poprowadzi satyryczny program "Striscia la notizia" ("Wiadomości na pasku"). Znam kilka osób, które z tego powodu zgrzytają zębami ze złości. Tak czy siak Belen wie, jak podkręcić zainteresowanie wokół jej osoby!

Diva z Argentyny- Belen

-po ślubie żony zostają przy swoich nazwiskach? We Włoszech nie ma tradycji, aby po zmianie stanu cywilnego przyjąć nazwisko męża, a jeśli któraś mężatka się uprze, musi z tym iść do sądu. Na początku mnie to dziwiło, ale teraz przyzwyczaiłam się do myśli, że nie będę nazywać się tak jak mój ślubny. Czasami w urzędach mówią do mnie "Signora Pinna", co dosyć mnie śmieszy, bo żadną "signorą" się nie czuję. Kiedy w Polsce załatwiałam formalności związane ze zmianą mojego statusu cywilnego, musiałam wiecznie tłumaczyć urzędniczkom, dlaczego w dokumentach nadal widnieję jako panna. Posiadanie swojego nazwiska jest dobre przy rozwodzie, chociaż oczywiście nie zamierzam rozstawać się z Mysterem Pi. Skoro już wziął mnie za żonę, to musi się ze mną pomęczyć, obojętnie jak mi tam na nazwisko (na imię zresztą też, gdyż Włosi z uporem maniaka wołają na mnie "Sabrina", czego wprost nie znoszę)!

Każdy pozostaje przy swoim, i bardzo dobrze

-we Włoszech nie jest ciepło przez cały rok? A na koniec mój ulubiony stereotyp dotyczący Włoch. Nie wiem, skąd przekonanie, że w Italii jest ciągle ciepło, ponieważ wcale tak nie jest. Zgoda, temperatury są tu wyższe niż w Polsce, zwłaszcza latem, ale zimą jest tu po prostu... zimno. Wielu moich znajomych zazdrościło mi Włoch z powodu pogody, a ja ich zapewniałam, że naprawdę nie ma czego. Przeżyłam tutaj dwie ogromne powodzie, które zdewastowały pół miasta, marzłam niejeden raz na (skądinąd) gorącej Sardynii, a jesienią w Genui czułam się jak w kraju. Jedynie lato tutaj jest naprawdę gorące i wybuchowe, a reszta pór roku jest taka sobie. Reasumując- cudze chwalicie, swego nie znacie!

To we Włoszech też pada deszcz?

zdjęcia:
Al Bano- www.huffingtonpost.it
Tron- www.newsly.it
Belen- www.blitzquotidiano.it
Mąż i żona- www.laleggepertutti.it
Pogoda- www.campanianotizie.it

  Często robię zakupy w Mydlu. Lubię ten sklep, bo jest tani i mogę w nim znaleźć produkty, których nigdzie indziej nie ma. Ostatnio jednak bardzo źle mi się tam kupuje, ponieważ za każdym razem, kiedy odwiedzam Mydel, trafiam na awanturujących się klientów. Ludzie krzyczą na siebie, grożą sobie nawzajem sądami, a biedne kasjerki stają się ofiarami zniecierpliwionych emerytów, nie mających ochoty stać w kolejce do kasy.

  Pewnego dnia, a było to dzisiaj rano, dowiedziałam się, że 31-go sierpnia obchodzony jest Dzień Blogera. Moją pierwszą reakcją na to wydarzenie był śmiech. Bo jakże tak, Dzień Blogera, a tu ani życzeń, ani prezentów, słowem- do diaska z takim dniem. Zresztą, kogo obchodzą blogerzy? Nie będzie o tym w wiadomościach i nawet dzień wolny od pracy nikomu nie przysługuje. Po co więc komu święto, którego nie może porządnie oblać?

  Są rzeczy, które niezmiennie mnie szokują. Staram się nie oceniać ludzi po pozorach, czy na podstawie jednej sytuacji, lecz istnieją wyjątki od tej reguły. Taki właśnie wyjątek zdarzył się kilka dni temu, gdy udałam się na ostatnią kontrolę ginekologiczną mojej cesarskiej blizny. Wchodziłam do szpitala i prawie zderzyłam się z kobietą w zaawansowanej ciąży, która biegła, ile sił w nogach, na spotkanie swojego mężczyzny. Ależ ona musi go kochać- pomyślałam widząc ten szalony bieg i podziwiając w duchu kondycję przyszłej mamy. Jednak szczęka opadła mi z wrażenia, kiedy zrozumiałam, co było przyczyną wysiłku przyszłej mamy.

  Jak leniuchować, to tylko we Włoszech! 15-ty sierpień, zwany potocznie Ferragosto, to dzień kiedy życie na Półwyspie Apenińskim praktycznie zamiera. Drobni przedsiębiorcy zamykają sklepy i jadą wypoczywać nad morze, emeryci przesiadujący namiętnie na ławkach również się ulatniają, pod oknem nie słychać ryków szalejących małolatów i jest tak cicho, że aż dziwnie. To nie ta Italia, do której się przyzwyczaiłam i której gwar uwielbiam, bo chyba nikt oprócz Włochów nie umie tak uroczo krzyczeć. Taki już ten ich południowy czar.

  Ferragosto postanowiliśmy wykorzystać na maksa także i my, ku wielkiej uciesze Gai. Przeważnie wypoczywamy w domu, ale tym razem byłam zdeterminowana, by gdzieś pojechać, przede wszystkim ze względu na dzieci. Zapakowaliśmy więc torby, wzięliśmy potrzebne graty (niepotrzebne zresztą też) i ruszyliśmy na podbój Genui i okolic, a właściwie jednej okolicy- Nervi, czyli najpiękniejszej części miasta. Przedtem zahaczyliśmy o centrum, aby skosztować pyszne lody, pochodziliśmy trochę po Porto Antico i pojechaliśmy do słynnego parku w Nervi. Gaja przez cały czas biegała jak szalona, mąż miał ją ciągle na oku, a ja z wózkiem latałam za nimi jak wariatka (podejrzewam, że po tym rajdzie ubyło mi parę kilogramów). Najważniejsze jest jednak to, że po raz kolejny odkryłam na nowo, jak niesamowitym krajem jest Italia, gdyż często o tym zapominam.

  Włochy mają ostatnio masę problemów. Kryzys ekonomiczny, wysokie bezrobocie (zwłaszcza wśród młodych ludzi), kwestia imigrantów, niski przyrost naturalny (ponoć najniższy w Europie) to tylko niektóre sprawy przytłaczające Belpaese. Radość życia, tak typowa dla Włochów, została wyparta przez desperację i brak nadziei na lepsze jutro. Niełatwo się tu mieszka, nieczęsto jest okazja do zabawy, a gdy zdarza mi się rozmawiać z krajanami męża, temat zawsze schodzi na politykę. Dlatego właśnie wielokrotnie mam dość i marzę o tym, żeby wrócić do Polski. Dobrze wiedziałam, że pobyt w Italii nie będzie usłany różami, lecz nie przypuszczałam, że może tu być naprawdę ciężko. Z tego powodu cieszę się, że przychodzą takie dni jak Ferragosto. Wtedy na moment Italia znowu jest dla mnie rajem na ziemi i czuję się jak turystka, która zna jedynie pozytywne strony Włoch. Tymczasem wróciłam z hukiem na ziemię, jako że jeden z naszych (już na szczęście byłych) sąsiadów nieźle splądrował klatkę schodową. I tyle nam zostało ze świętowania.

  A na deser kilka zdjęć:

Włoskie lody to niebo w gębie!

Serce miasta, Port Antyczny w Genui.

Jestem i ja, czyli blade nogi w natarciu!

Park w Nervi. Zawsze znajdzie się ktoś, kto wejdzie mi w kadr i popsuje zdjęcie...